Orestes

 (άρθρο στο tvxs στις 04.09.2013) Η Τερψιχόρη, εκτός από προστάτιδα του χορού, μια από τις εννέα, είναι και το όνομα διάφορων πολιτιστικών συλλογών ανά την Ελλάδα ένας από αυτούς είναι ο πολιτιστικός σύλλογος που είχε έδρα ένα παράπηγμα στην πλαζ της Φρεαττύδας. Του Ορέστη Κολοκούρη [1]   Η γνωριμία μου με το χώρο αυτό έγινε μέσα στον περασμένο χειμώνα και υπήρξε μια πραγματική ανακάλυψη ενός άλλου κόσμου δίπλα από το σπίτι μου. Ως πειραιώτης γέννημα θρέμμα που λέμε -με οικογενειακό παρελθόν στην πόλη αλλά έχοντας ζήσει τον Πειραιά της δεκαετίας του ογδόντα και πέρα- είχα  γνωρίσει έναν Πειραιά απόλυτα αστικοποιημένο και τετραγωνισμένο. Με πεζοδρόμια και παρκαρισμένα αμάξια, με νερατζιές που να ασφυκτιούν περιορισμένα σε λίγα εκατοστά χώματος, τραπεζοκαθίσματα και κάγκελα παντού… άντε και λίγα τετραγωνικά μέτρα τετραγωνισμένου πάρκου, σχεδόν πάντα εγκαταλελειμμένο από τις δημοτικές αρχές. Ο χώρος γύρω από την Τερψιχόρη δεν έχει καμιά σχέση με τον Πειραιά που ήξερα, με τον...

(άρθρο δημοσιευμενο περί το 2010 σε ιστοσελίδα πολιτικού προβληματισμού που δεν υπάρχει πλέον)   Στην εποχή των οξυμένων περιβαλλοντικών προβλημάτων το φαινόμενο της κοινωνικής κινητοποίησης για την υπεράσπιση ενός κοινόχρηστου χώρου, για την αντίθεση σε κάποιο μεγάλο ή μικρότερο έργο και γενικότερα για την διεκδίκηση μιας συγκεκριμένης χρήσης ενός χώρου γίνεται ολοένα και πιο συχνό.   Αυτές οι περιβαλλοντικές κινητοποιήσεις έχουν γίνει αφορμή για να τεθεί υπό αμφισβήτηση στην κοινωνία μας η έννοια του «   δημοσίου συμφέροντος    ». Κάποτε τα πράγματα ήταν πιο απλά. Για παράδειγμα ένα υδραγωγείο ήταν έργο για το κοινό καλό.  Σήμερα ως «   δημόσιο συμφέρον   » μπορεί να θεωρηθεί ένας αυτοκινητόδρομος, ένα αεροδρόμιο, ένας χώρος υγειονομικής ταφής, ένα αιολικό πάρκο ή ακόμα και ένα βιομηχανικό πάρκο.   Οι τοπικοί φορείς που αντιτίθενται στο έργο συχνά αντιμετωπίζονται από τους όποιους επενδυτές, σαν υπερασπιστές συγκεκριμένων “συντεχνιακών”...