Δήλωση σχετικά με το κόμμα "Πράσινοι/ Οικολογία"

 

Ενημερώνω και επισήμως ότι συμμετέχω στην Πολιτική Γραμματεία του κόμματος ονόματι "Πράσινοι-Οικολογία" (αποτέλεσμα συνένωσης 2 κομμάτων των "πράσινων" και της "οικολογίας"), μετά από πάνω από μια δεκαετία αποχής από τις εσωτερικές διαδικασίες του χώρου των πρασίνων.

Είναι σπάνιο να βλέπουμε κόμματα να ενώνονται, αυτό από μόνο του αξίζει να χαιρετιστεί. Όμως δεν έχω αυταπάτες, ζούμε σε μια περίοδο υποχώρησης όχι μόνο των κινημάτων, αλλά και της ελπίδας και των θετικών προτάσεων. Μια περίοδο που -μέσα από το θυμό χωρίς ελπίδα για όλα όσα γίνονται "για μας, χωρίς εμάς"- βρίσκει πεδίο η ακροδεξιά και η συνομωσιολογική αντίδραση.
Η πολιτική οικολογία άργησε να έρθει μισό αιώνα και αυτό - δυστυχώς- γίνεται ολοένα και πιο φανερό σε μια χώρα που κυριαρχεί το real estate, ο τουρισμός και αποικιακού τύπου επενδύσεις, το κοινωνικό σύνολο απλά ονειρεύεται τα παλιά καλά χρόνια του "ελληνικού ονείρου" των 80's 90's, '00. Φραπεδιά, αμαξάρα, αυθαίρετο, παλιό ΠΑΣΟΚ το ορθόδοξο. Μια αναπόληση σε ένα σύγχρονο μυθικό «χρυσούν γένος».  

Τη στιγμή που η κλιματική κρίση έχει γίνει κάτι περισσότερο από αισθητή, ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία μας να επιλέξουμε να διαχειριστούμε με βιώσιμο τρόπο τη ζωή μας. Το περιβάλλον, σε αντίθεση με ότι λέει η αριστερά δεν είναι μόνο δικαίωμα προς διεκδίκηση, είναι και κοινό αγαθό προς διαχείριση, ισότιμη, βιώσιμη, διαγενεακή, σφαιρική και παγκόσμια.
Δυστυχώς στη νεοφιλελεύθερη επίθεση της δεκαετίας του 2010, ήταν λίγες οι φωνές που διέκριναν το επικίνδυνο δίπολο αντιπαράθεσης μεταξύ εταιρικού "greenwashing" και λαϊκίστικού "redwashing".
Εκεί πρέπει να πάρουμε το νήμα πάλι από την αρχή και να επιδιώξουμε τη σύγκλιση πράσινου και κόκκινου σε ισότιμη σχέση και όχι ως ευκαιριακή σημαία. Να γεννηθεί μια "πολιτική οικολογία του λαού" με στόχο την πράσινη μετάβαση και όχι αντανακλαστικό συνήγορο της γκρίζας αντίδραση με τελεολογικές συνομωσιολογικές αιτιάσεις.

Η εμπειρία των οικολόγων πράσινων, υπήρξε για πολλούς απογοητευτική, όμως πραγματικότητα (και η επικαιρότητα έδειξε) ότι παθογένειες που διακρίναμε είναι διάχυτες στην ελληνική πολιτική κουλτούρα και μάλλον δεν αποτελούσε εξαίρεση. Αντίθετα εξαίρεση ήταν, παρ’ όλους τους ανταγωνισμούς να υπάρξει για μια δεκαετία ένα μικρό άλλα σταθερό συλλογικό (και όχι αρχηγικό ή προσωποπαγές) πολιτικό υποκείμενο που να μιλάει για βιωσιμότητα, συμμετοχή και αλληλεγγύη εξίσου (και να μην προτεραιοποιεί κάποιο από τα παραπάνω χάριν κάποιας ιδεοληπτικής ανάλυσης).

Κακά τα ψέματα, «για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολύ», και όχι κόμματα στελεχών γύρω από διαρκώς μεταβαλλόμενα μιντιακά φαινόμενα, και ατομικές ή μικρο-συλλογικές «πράσινες» μεταγραφές.

Γιατί αν κάτι λείπει από τη σύγχρονη ελληνική «τραγωδία των κοινών» είναι κάποιος που μιλάει ξεκάθαρα και χωρίς αστερίσκους για βιώσιμες πολιτικές.